Missie volbracht

Gisteren de laatste kilometers naar Santiago, en wat voor kilometers. Die hebben de mannen niet cadeau gekregen. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst.
Vertrokken in de ochtend met maar 9 graden op de thermometer op 1000 meter hoogte naar beneden. Nou dat is koud. Jassen en handschoenen aan en op de pedalen. Op een gegeven moment kwamen ze toch op de Camino terecht voor wandelaars, dat betekent onverharde weg, in dit geval een greffelpad. A, daar was niet op te fietsen de hoogte in en erger nog B, niet eens op te lopen met het bepakte ijzeren ros. Wat nu? Dan maar een voor een. Wubbe aan de voorkant van de fiets sjorrend en zwetend de berg op en Peter duwend en puffend aan de bagagedrager. Zo jammer dat we daar geen vlogje van hebben, zou gelijk in de TOP 10 staan van you tube. Het was soms toch een ware kruistocht met een helling van 20%. Een helling noemt Wubbe dat dan, nou ik vind het meer een klimwand,pffft!
Maar goed het is ze gelukt dankzij deze geweldige "teambuildingssessie".

Tijdens de rit zag Wubbe opeens een mooie kerk, en dat moest natuurlijk op de foto, hij stopte en Peter zat net goed op zijn zadel en fietste een stuk je door. Wubbe vervolgde daarna ook zijn weg, ( en het werd ECHT zijn EIGEN weg) kwam langs een fleurig huisje met papegaai en en oud mannetje op de veranda. Pompepompompom!
Op een gegeven moment duurde het wel erg lang voordat hij Peter in het fietsvizier kreeg...huh? zooooo snel fietste Peter toch niet?
Jullie raden het misschien al, het is toch niet te geloven, 1 dag voor het eindpunt waren ze elkaar kwijt geraakt. De een was linksaf gegaan en de ander rechtsaf.
( die vent van mij was ff de richting kwijt). Dat komt er nou van als je zo lang van huis bent, dan ben je je kompas kwijt, haha!
Maar goed, waarom vertel ik jullie dat verhaal van dat huis, met die papegaai en dat oude mannetje???
Dat was nou de plek, die ze na telefonisch overleg( zelfs in de vakantie hebben ze werkoverleg) allebei onthouden hadden en waar ze elkaar weer troffen. En dat mannetje had het allemaal gezien, die heeft zich kostelijk geamuseerd.

Maar, beste lezers, ZE HEB-BEN HET GE-FLIKT.....YES THE DID IT...om precies zaterdag om 14.21 uur hebben ze hun doel bereikt.........ze hebben hun certificaat weer in de pocket. Miss Marple( en ik mag hier ook wel namens Liesbeth spreken) wij zijn zo WAANZINNIG trots op deze twee kanjers! CHAPEAU!!
Peter kreeg voor de 1e keer het certificaat in handen en voor Wubbe was het de 4e keer.

En als je dit doel hebt bereikt, dan is het FEEST, dan is het DIÉ foto voor de kathedraal. Dan is er DÁT beeld van Jacobus, die je mag omarmen. Dan is er DIÉ blik die meer zegt dan duizend woorden.
Om hun zegeningen te tellen zijn ze gisteren op hun vermoeide knietjes gegaan in de kathedraal en hebben daar de mis bijgewoond.Dan ruik je de wierook, dan hoor je het orgel en dan beleef je ook dat ene speciale emotionele moment.

Vandaag was weer een dag van heerlijk genieten, een geweldige leuke markt bezocht. Mooi weer, terrasje pakken en de mannen slapen in een gedeelte van een voormalig klooster en genieten nog even van alles moois om hun heen en laten al hun ervaringen even bezinken, al een beetje afkicken en een ieder op hun eigen manier. Dagboeken worden bijgewerkt, de fietsen weer ingepakt en klaar voor het vliegtuig en het thuisfront komt ook weer in het vizier.

Dit was een ervaring, dit was een bezieling, dit was een reis van 1040 kilometer met inspiratie, dit was een reis van keuzes maken, dit was een reis van gevoelens loslaten, dit was een reis van buiten je grenzen gaan en jezelf tegenkomen, dit was een reis van letterlijk bergen en dalen, dit was een reis van wederzijds respect en vriendschap. Dit was een reis met een missie en ze hebben hun doel bereikt. Ik ben blij, dat ik in de vorm van deze blogs een steentje heb kunnen bijdragen bij deze reis en dat ik maandag weer heel blij en dankbaar ben, dat ik mijn lief weer heelhuids en gezond in mijn armen mag sluiten. Wij horen bij elkaar!

Voor nu neemt Miss Marple afscheid van jullie, lieve lezers en supporters. Het was mij een waar genoegen jullie op de hoogte te houden van deze twee kanjers en jullie een beetje mee te nemen op deze gedenkwaardige reis, die Wubbe en Peter voor altijd in hun herinneringen mee zullen nemen. Een dikke kus voor jullie allemaal en wie weet tot een volgende keer.