Langs de Maas...

Sorry mensen, Miss Marple is een beetje aan de late kant, maar ze was nog aan 't werk om "de vrije radicalen" te vangen in haar toko.
Vandaag dus Wubbe niet gesproken, want A: ik was niet thuis en B: Wubbe z'n telefoon was ook bijna leeg en langs de Maas is het een beetje moeilijk inpluggen. Ik denk, terwijl ik dit schrijf, dat de heren al in hun tentje liggen te snurken, maar ik kreeg vanavond een uitgebreid "wapje van wupje", zodat ik jullie toch nog op de hoogte kan houden.
Ze zijn nu in het plaatsje Godinne, voorbij Namen en hebben weer 104 km. op de teller staan.Vanmorgen eerst nog een bezoek gebracht aan de Abdijkerk van Namen, waar in vroegere jaren veel begijntjes woonden. Het was jammer dat de kerk in de steigers stond.

Nog voor de Tweede Wereldoorlog woonden er al geen begijnen meer en het geheel kreeg een andere bestemming. Het begijnhof is in zijn oorspronkelijke vorm uitstekend bewaard en de restauratie ervan is in volle gang. In 1998 werd het erkend als Werelderfgoed. Ondertussen vormde men de bestaande infirmerie om tot een cultureel centrum met vergader- en expositiezalen. Er gaan ook regelmatig tentoonstellingen van plaatselijke kunstenaars door. Het Convent van de Heilige Geest veranderde in een taverne. In een van de godshuisjes vindt de kantschool Monica zijn onderkomen. Het Engelenconvent werd ingericht als museum en geeft het beeld van een begijnenhuisje van weleer. De overige huisjes worden bewoond door senioren.
De heren hadden geen zin om zelf een ontbijtje te maken, dus hoppa naar de plaatselijk bakker. Daarna begon de lange tocht over een spoortrace, zeker zo'n 70 km.

Tijdens een stop liet Youri z'n fietssleutel vallen op een planken terras en bijna weg sleutel,maar het ging nog net goed.Nou klinkt mij dat niet vreemd in de oren, dat was vroeger al scheering en inslag bij die kids, ALTIJD de fietssleutel pleite. Slot doorzagen etc... sommige dingen veranderen ook nooit!! Ook weer de nodige proviand ingeslagen voor die avond en jawel...macaroni. Ik zou toch ter plekke dicht groeien van al die koolhydraten, maar goed ik ben ook niet zo'n fietser.

In Namen hadden de heren sjans met een vrouwelijke politieagent, die zelf een stuk met hun mee gereden is om de weg te wijzen..........jaja geloof je het zelf ???
Het pad langs de Maas had een moeilijke passages door bouwwerkzaamheden en het ging een tijd over de Belgische kasseien, dus ik denk dat ze nu nog liggen na te stuiteren als twee Mexicaanse springbonen,haha.
Morgen wachtten hun waarschijnlijk de eerste bulten. Nou ik vind dat ik er weer een heel verhaal van heb gemaakt, zonder Wubbe gesproken te hebben. Welterusten en tot morgen en vergeten jullie niet te schrijven??? Vinden ze leuk.